Eğitim ve bilim emekçileri, 14 Nisan Çarşamba günü  İstanbul ve Şanlıurfa üzerinden “Demokratik, Kamusal, Parasız, Nitelikli Eğitim; Örgütlü, Güvenceli Çalışma Hakkı ve Demokratik Yaşam” konulu Ankara yürüyüşünün ADANA ayağı 15 Nisan 2010 Perşembe günü Beş Ocak Meydanından Seyhan Belediyesinin önünde  Genel Merkez Basın Yayın Sekreteri Serpil Açıl Özer'in yaptığı açıklamanın ardından yürüyüş kolumuz Tarsus'a uğurlanmıştır.   

Eylem Resimleri

Eğitim ve Bilim Emekçileri Talepleriyle Birlikte Ankara’ya Yürüyor! 

Ülkemizde işsizlik ve yoksulluk her geçen gün derinleşiyor.  Halkın önemli bir bölümü asgari geçim şartları için gerekli olan gelirden yoksunken, işsizlik sorunu gün geçtikçe büyüyen ve büyüdükçe acımasız sonuçlarını gösteren bir hal almaya başladı. Krizi fırsata çevirenler emekçilerin ücretlerini düşürmeye çalışırken, emekçilerin demokratik haklarını kullanmaları şiddet ve zorbaca yöntemlerle engellenmeye çalışılıyor.    

Artan işsizlik ve yoksullukla birlikte başta yoksul emekçi aileleri olmak üzere, geniş toplum kesimlerini her yönden derin bir sefaletin içine itiliyor. Emekçilerin önemli bir bölümü borçlanarak yaşamını sürdürmeye çalışırken, emekçilerin sırtındaki borç yükü gün geçtikçe artıyor.

  AKP, özellikle emekçilerin çalışma yaşamına yönelik olarak gündeme getirdiği yasal düzenlemeler ve fiili uygulamalarla çalışma ilişkilerini esnekleştirmiş, kamu hizmetlerini ticarileştirmiş, kamu istihdamını parçalayarak esnek ve güvencesiz istihdamı yaygınlaştıran uygulamalar içine girmiştir.   

Tüm halk kitlelerini ilgilendiren parasız eğitim ve sağlık hakkı gibi kazanılmış haklarımızın önemli bir bölümü hedef haline getirilmiştir. Demokratik, kamusal, parasız, nitelikli eğitim, güvenceli çalışma hakkı talebimize karşın eğitimde ticarileştirme ve özelleştirme uygulamaları tüm hızıyla sürmektedir.

Sözleşmeli ve ücretli öğretmenlik, eğitim ve sağlık kurumlarında 4-c ve taşeron istihdamı gibi esnek ve güvencesiz çalışma biçimleri her geçen gün yaygınlaşmaktadır. Esnek istihdam uygulamaları, diğer pek çok neden gibi eğitimin niteliğini ve işleyişini olumsuz etkilemektedir.

İçinden geçmekte olduğumuz dönemde emekçilerin pek çok yönden bölünüp parçalandığı, güvencesiz ve pek çok haktan yoksun olarak çalıştırılmaya zorlandığı, yani emeğin tam olarak baskılandığı bugünlerde, AKP tarafından dillendirilen demokrasi ve özgürlük söylemleri gerçekçi değildir. TEKEL işçilerinin Ankara’ya geldikleri günlerde gösterilen polis şiddeti, AKP’nin kendine demokrat ve sahte özgürlükçü maskesini düşürmüştür.

Kamu emekçilerinin yıllardır ısrarla dillendirdiği grev ve toplusözleşme hakkı ile ilgili olarak göstermelik adımlar atan AKP Hükümeti, Anayasa değişikliği paketini hazırlarken kamu emekçilerinin grev hakkı talebini yasaklayan, görünüşte toplusözleşme hakkı veriyormuş gibi görünen bir tutum içine girmiştir. Oysa grev ve toplusözleşme hakkı birbirinden ayrı düşünülemez ve biri olmadan diğerinin işlevsiz olması kaçınılmazdır.

Anayasa değişikliği paketinde eğitim ve bilim emekçilerinin temel talepleri görmezden gelinmiş, başta herkese eşit, parasız, kamusal ve nitelikli eğitim hakkı olmak üzere zorunlu din derslerinin kaldırılması, YÖK’ün kaldırılması, kamu emekçilerine özgür toplusözleşme ve grev hakkının tanınması gibi temel talepler gündeme getirilmemiştir.

Yıllardır uygulanan özelleştirme politikalarıyla kamuya ait işletmeler haraç mezat elden çıkarılırken, kamu hizmetleri adım adım ticarileştirilmiş, katkı payı, katılım ücreti vb adlar altında halkın kamu hizmetlerinden ücretsiz yararlanma hakkı elinden alınmıştır.

Son olarak TEKEL işçilerinin mücadelesine de konu olduğu gibi işçi ve emekçiler ya kazanılmış haklarından vazgeçmeye ya da işsiz kalmaya zorlanmaktadır. Böylesine kritik bir dönemde emekçilerin işine, ekmeğine ve geleceğine sahip çıkması önemlidir. Eğitim ve bilim emekçileri bu tehlikeli gidişin karşısında taleplerini yüksek sesle dillendirmek ve kazanımlarına sahip çıkmak için 14–17 Nisan tarihleri arasında alanlarda olacak, 14 Nisan’da İstanbul ve Şanlıurfa’dan başlayacak yürüyüş kolları 17 Nisan tarihinde Ankara’da büyük bir buluşma gerçekleştirecektir.

Yıllardır uygulanan politikalar sonucu eğitimi bir gelir kapısı olarak gören, giderlerini halkın sırtına yükleyen, eğitime yeterli bütçe ayırmayan, okullara ödenek vermeyen mevcut anlayışa karşı tüm öğrencilerimizi, velileri yaşananlardan rahatsızlık duyan tüm toplum kesimlerini daha iyi ve aydınlık bir gelecek için birlikte mücadeleye çağırıyoruz.

17 Nisan Cumartesi günü taleplerimizin takipçisi olduğumuzu göstermek için Ankara’da olacağız.

·         Sadece parası olanların değil, herkesin eğitim hakkından eşit ve parasız bir şekilde yararlandığı bir eğitim sistemi oluşturulmalıdır;  

·         Eğitim programının bireyci, ders kitaplarının bilimdışı, eğitimin paralı olması karşısında; kamusal, bilimsel, laik, anadilinde ve demokratik eğitim istiyoruz; 

·         Çocuklarımıza yeterli beslenme imkânı verilmeli süt, temiz su ve yılda en az iki defa ücretsiz sağlık taraması yapılmalıdır; 

·         Okul öncesi eğitimden, yüksek öğrenime kadar okullaşma ve okulların mevcut yapılanmasına dair temel sorunlar çözülmelidir; 

·         Sözleşmeli, geçici, ücretli çalıştırma karşısında; kadrolu ve güvenceli çalıştırmanın esas alındığı bir düzenleme yapılmalıdır;

·         Eğitime ilişkin karar süreçlerinde sadece yöneticilerin emirleriyle karar alınması karşısında; eğitimin bileşenlerinin (öğretmenler, hizmetliler-memurlar, öğrenciler, veliler ve bilim insanları) katılımıyla karar süreçleri demokratik işleyişle belirlenmelidir;   

·         Eğitim ve bilim emekçilerinin, hizmetli ve memurların, üniversite çalışanları, ÖSYM ve Yurt Kur çalışanlarının yıllardır yaşadığı ekonomik, özlük, sosyal ve demokratik hakları grev ve toplu sözleşme hakkı ile belirlenmelidir.

Eğitim Sen olarak, Türkiye’nin bütün sorunları gibi giderek derinleşen eğitim sorunlarına dikkat çekmek, eğitimde ve diğer alanlarda yaşanan ticarileştirme ve özelleştirme uygulamalarına son verilmesi için, herkese eşit, parasız ve nitelikli eğitim hakkı için, grev ve toplusözleşme hakkımızı kullanabilmek için Ankara’ya yürüyoruz.

Serpil Açıl Özer

Eğitim Sen Genel Merkez Basın Yayın Sekreteri

Adana'da, ''1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü'' dolayısıyla kutlama programı düzenlendi.

Mimar Sinan Açık Hava Tiyatrosu önünde toplanan çeşitli sivil toplum kuruluşlarına, sendikalara ve siyasi partilere üye gruplar, ellerindeki pankartlarla Mustafa Kemal Paşa Bulvarı'ndan ve Sular mevkisinden yürüyerek, Uğur Mumcu Meydanı'nda toplandılar.

1 MAYIS FOTOGRAFLARI İÇİN TIKLATIN

Burada tertip komitesi adına konuşma yapan Eğitim-Sen Adana Şube Başkanı Güven Boğa, örgütlenme ve düşünce özgürlüğünün önünde engeller bulunduğu savunarak, bu engellerin kaldırılmasını istedi.

Konuşmasında hükümeti eleştiren Boğa, "AKP Hükümeti işçi ve emekçilere saldırmaya devam ediyor. İşsizliğin, yoksulluğun ve yolsuzluğun giderek arttığı, mevcut sosyal, demokratik hak ve özgürlüklerin, “Demokratik Açılım” tartışmalarının ve “Anayasa Değişikliği”nin yapıldığı bir dönemde de budanmaya devam ettiği bir süreçten geçiyoruz. Sermayenin, AKP hükümeti ve işbirlikçilerinin saltanat sürdüğü, safahat içinde yaşadığı bu dönemde; “bir eli yağda, bir eli balda” olan bir avuç mutlu azınlık, milyonları sömürmeye ve devletin olanaklarını kendi menfaatleri doğrultusunda yağmalamaya devam ediyor.

İşçi ve emekçileri kırıntılarla yaşamaya razı etmeye çalışan AKP, sermayenin daha fazla kar etmesi için çalışan bir hükümet olarak tarihe geçti. Sekiz yıllık AKP hükümeti döneminde, işsizlik ve yoksulluk katmerleşerek arttı. İşsizlik, Cumhuriyet tarihi boyunca en yüksek seviyeye ulaştı ve rekor kırdı. Bunun karşısında büyük sermaye sahiplerinin kârları onlarca kat büyüdü. Patronlar ve bankalar yıllık kârlarını katlayarak, devletten teşvik alarak, sigorta giderlerini devlete ödeterek büyüdüler. Bunun karşısında ise asgari ücret yerinde sayıyor. Kayıt dışı çalışanların sayısı ise yüzde 60'ları aşmış durumda.

 Sömürü, baskı ve sefalet artarak devam ediyor. Patronlar, krizi bir soygun ve yağma fırsatına çevirerek, çalışanların ücretlerini düşürdüler, kitlesel işten atmalar gerçekleştirdiler ve emekçilerin kazanılmış haklarını budadılar. Halkın sefalete itildiği bu dönemde AKP hükümeti ve Başbakan hep patronların arkasında oldu ve sermayeye yeni olanaklar yaratmayı bir görev saydı" dedi. Konuşmaların ardından şiirler okunurken, çalan müzik eşliğinde gruplar halay çekti.

1 Mayıs Tertip Komitesi Başkanı Güven BOĞA Konuşma Metni; 

  İşçiler, Kamu Emekçileri, Gençler, Eğitim ve Sağlık Hakları,

Geleceği Gasp Edilenler, İşsizler, Kadınlar, Yoksullar, Açlığın Pençesinde Yaşam Mücadelesi Verenler;

Hoş Geldiniz,
            Kardeşlerim;

            İşçilerin, emekçilerin, 8 saatlik işgünü, sendika, sigorta, haftalık, yıllık izin, kıdem tazminatı vb. bugün sahip oldukları pek çok hak; kapitalist patronlara karşı, gerektiğinde canlarını feda ettikleri çetin mücadeleler sonucu kazanılmıştır. 1891 yılından bu güne kadar 1 Mayıs bu tarihi mücadelelerde bir dönemeç noktası olmuştur.

            Kardeşlerim;

İşçi sınıfının birliğinden ve mücadelesinden korkan egemen güçler, ülkemizde 1 Mayıs’ı engelleme, yasaklama ve provoke etme girişimlerinden hiç vazgeçmediler. 1977 1 Mayıs katliamı hafızalarımızda tazedir. Katliamın failleri bilindiği halde halen açığa çıkarılmamış ve gerçeklerin üstü örtülmüştür. Ancak işçi sınıfı için bu sayfa kapanmamıştır, ‘77 1 Mayıs katliamı ve tüm siyasi cinayetlerin aydınlatılması mücadelemiz yükselerek devam edecektir.
                                            AKP Hükümeti işçi ve emekçilere saldırmaya devam ediyor

İşsizliğin, yoksulluğun ve yolsuzluğun giderek arttığı, mevcut sosyal, demokratik hak ve özgürlüklerin, “Demokratik Açılım” tartışmalarının ve “Anayasa Değişikliği”nin yapıldığı bir dönemde de budanmaya devam ettiği bir süreçten geçiyoruz. Sermayenin, AKP hükümeti ve işbirlikçilerinin saltanat sürdüğü, safahat içinde yaşadığı bu dönemde; “bir eli yağda, bir eli balda” olan bir avuç mutlu azınlık, milyonları sömürmeye ve devletin olanaklarını kendi menfaatleri doğrultusunda yağmalamaya devam ediyor.

İşçi ve emekçileri kırıntılarla yaşamaya razı etmeye çalışan AKP, sermayenin daha fazla kar etmesi için çalışan bir hükümet olarak tarihe geçti. Sekiz yıllık AKP hükümeti döneminde, işsizlik ve yoksulluk katmerleşerek arttı. İşsizlik, Cumhuriyet tarihi boyunca en yüksek seviyeye ulaştı ve rekor kırdı. Bunun karşısında büyük sermaye sahiplerinin kârları onlarca kat büyüdü. Patronlar ve bankalar yıllık kârlarını katlayarak, devletten teşvik alarak, sigorta giderlerini devlete ödeterek büyüdüler. Bunun karşısında ise asgari ücret yerinde sayıyor. Kayıt dışı çalışanların sayısı ise yüzde 60’ları aşmış durumda.
Sömürü, baskı ve sefalet artarak devam ediyor...

Patronlar, krizi bir soygun ve yağma fırsatına çevirerek, çalışanların ücretlerini düşürdüler, kitlesel işten atmalar gerçekleştirdiler ve emekçilerin kazanılmış haklarını budadılar. Halkın sefalete itildiği bu dönemde AKP hükümeti ve Başbakan hep patronların arkasında oldu ve sermayeye yeni olanaklar yaratmayı bir görev saydı.

Tekel işçilerinin mücadelesi polis zoruyla bastırılmaya çalışıldı. Sendikasızlaştırma politikası devletin ve hükümetin resmi politikası haline geldi. İnsanca ücret isteyen işçiler ve kamu emekçileri azarlandı, “bedava ekmek yok” denilerek terslendi.
Eğitim ve sağlık, parası olanın hizmet aldığı kârlı sektörler olarak yeniden dizayn edildi. Dershanecilik palazlanırken; parası olanın okuduğu, olmayanın işsiz ve eğitimsiz kaldığı bir sistem kuruldu. “Sağlıkta dönüşüm” adı altında özel hastaneler ihya edildi, kamu hastanelerine ödenekler azaltıldı ve AKP döneminde “paran kadar sağlık” uygulamasına geçildi.
12 Eylül Anayasası’nın özünü değiştirmeden kendisine göre bir Anayasa hazırlayan AKP; işçi ve emekçilerin, farklı inançların ve tüm ezilenlerin taleplerini görmezden geldi ve gelmeye de devam ediyor.

Ancak işçi ve emekçiler AKP hükümeti karşısında sessiz ve çaresiz değil!

İş, ekmek, barış ve özgürlük talepleri susturulamıyor. Sömürü ve baskıya karşı mücadele daha da büyüyor. İşçi ve emekçiler, AKP Hükümetinin saldırılarına alanlarda bugün bir kez daha “dur” demektedir.
Kardeşlerim; Aslında tüm krizlerin temelinde tek bir neden yatıyor: Kapitalizmin krizi. Yıllardır ülkemizi yönetenlerin yanlış politikaları, bizleri içinden çıkılmaz bir kriz döngüsünün içine attı.

            Uluslar arası sermayenin neo-liberal politikalarını baş tacı yapanlar ekonomik krizin asıl mimarlarıdır. Yıllarca ülkenin zenginliklerini haraç mezat satanların, ülkeyi hortumculara ve soygunculara peşkeş çekenlerin krizin faturasını emekçilere ödetmeye hakkı yoktur. Açığı yaratan özelleştirmeci zihniyetin ekonomi politikalarının ta kendisidir.

            Kamunun zenginliklerini satarak başladıkları özelleştirmelerde sıra kamunun toptan tasfiyesine geldi. Eğitim, sağlık ve sosyal güvenlik gibi en temel kamusal hizmetler birer birer piyasaya açılmaya çalışılıyor.

            Soruyorum size kazanımlarımızın tek tek gasp edilmesine göz yumacakmıyız?

Birileri daha birkaç yıl öncesine kadar dünyanın değiştiğini,"küresel dünyada" bütün zenginliklerin ve refahın herkes tarafından paylaşılacağı, yoksulluk ve eşitsizliklerin ortadan kalkacağı yalanını söylüyorlardı. Bugün ise dünya, yoksulluğun, dışlanmanın, adaletsizliğin arttığı, zenginliğin bir avuç insanın elinde toplandığı, büyük çoğunluğun ise açlık-yoksulluk sınırında yaşadığı bir dünya halini aldı.
 
  
            "Sermaye nasıl daha çok kar elde eder, zenginler parasına nasıl para katar, borsada hisseler nasıl daha çok kazanır" soruları üzerinden yükselen, yoksullara kemer sıkma politikaları dayatıldı. Emekçilere verilecek maaş artışları döneminde her daim IMF'ye verilen sözler, imzalanan anlaşmalar, ülkenin 'kutsal istikrarı' gündeme geldi.

            Çalışanlar yoksulluk-açlık sınırında yaşamaya mahkûm edildi, işsizlere yapacak bir şey yok" gidin taşı sıkın suyunu çıkarın" denildi, güvencesiz-geçici çalışma koşulları geliştirilerek emek sömürüsü mekanizmasının temel özneleri haline getirildi.

             Türkiye'de 24 ocak 1980 kararları ile birlikte uygulamaya başlayan bu politika, bugüne kadar bütün iktidarlarca kesintisiz sürdürüldü. Özelleştirme ve taşeronlaştırmaya dayanan bu politikalar AKP döneminde de hızla uygulanmaya devam edildi. Onların deyimiyle piyasa toplumu yaratılmaya çalışıldı. Kamusal kaynaklar 'babalar gibi satarız' tüccarlığı ile satılıp savıldı. Cumhuriyet tarihinin en önemli kuruluşları bir bir  yerli ve yabancı sermayeye devredildi. Eğitim, sağlık gibi temel kamu hizmetleri parası olanların yararlanacağı bir ayrıcalık haline getirildi. Sosyal sigortalar ve genel sağlık sigortası yasaları ile sosyal güvenliğin ortadan kaldırılmasına yönelik adımlar atıldı.

            Ülkemizin çeşitli yerlerinde ebeveynler çocuklarını gönderecek okul bulamazken, derslere girecek öğretmen bulunamazken, hükümet eğitim alanında tek bir yatırım yapmamaktadır. Özellikle yoksul kesimler en temel sağlık hizmetlerine bile ulaşamazken, hükümet sağlığı paralı hale getirmeyi yegâne sağlık politikası olarak gördü. Üstelik reform adı altında milyonlarca insan sosyal güvenlik kapsamı dışına itilerek güvencesizliğe ve geleceksizliğe mahkûm edildi. Toplumsal yaşamı temellerinden sarsan sosyal krizi yaratan neden, yıllardır hükümetler değişse de aynı kalan IMF buyruğu ekonomi politikalarıdır.

Kardeşlerim; Soruyorum size bu ülkeyi ABD'ye, AB'ye, IMF'ye teslim edecek miyiz?

Kardeşlerim: Demokrasinin işlemediği, hukukun siyasi ve başkaca güçlerle işletildiği bir süreçten geçerken esas konuşulmayan halkın sorunları ve ülkenin geleceğidir...AKP ağırlığının oluşturduğu meclis, millet iradesini yansıtmadığı gibi demokrasiyi savunan bir güç ve irade göstermekten de acizdir. Yaşanan kriz devletin demokratik esaslar üzerinden yeniden şekillenmesinin zorunluluğunu bir kez daha göstermiştir. Bu da ancak birleşmiş halk iradesinin toplumsal her alanda iktidar olmasıyla gerçekleşecektir.

            Emekçi kardeşlerim;      Anayasa değişikliğinde halkın söz hakkı yok, seçme hakkı yok. Filler tepişiyor, halka soran yok.

            Soruyorum size bu anayasa gerçekten halkın gereksinimlerini karşılayabilecek mi?  

            Kardeşlerim;     Uluslararası sermayenin tüm emirlerini harfiyen yerine getiren hükümetlerin kulakları emekçi halkın taleplerine daima kapalı olmuştur. Darbe mirası 12 Eylül hukuku, en temel demokratik hak ve özgürlüklerin kullanılmasına bile engeldir. Yıllarca emeğinin karşılığını alma mücadelesi veren emekçileri, öğrenim hakkına ve üniversitesine sahip çıkmaya çalışan öğrencileri, her alanda ayrımsız eşitlik isteyen kadınları, Türkiye coğrafyasının tüm renkleriyle, tüm kültürleriyle birarada kardeşçe yaşamasını isteyenleri yasa zoruyla, polis şiddetiyle bastıranlar, ülkeyi içine sürükledikleri krizlerin hesabını vermekten korkmaktadır.

            Yıllardır faili meçhullerle, politik cinayetlerle, yargısız infazlarla ve linç girişimleriyle devam eden hukuksuzluk, 12 Eylül hukukunun ikiz kardeşidir. Hayatlarımızı birer karabasana çevirmeye çalışanlara izin vermeyeceğiz. Ölüme karşı yaşamı, sömürüye karşı emeği savunmaktan hiçbir zaman geri durmayacağız. Barıştan, adaletten, özgürlüklerden, bağımsızlıktan, demokrasiden, halkların kardeşliğinden yana çıkan sesimizi bir an olsun kısmayacağız.
            1977 1 Mayıs Katliamının sorumluları açığa çıkarılmadan, Maraş'ın, Çorum'un, Gazi'nin, Sivas'ın ve Malatya da ki katliamın gerçek sorumluları bulunmadan, 12 Eylül Darbecileri yargılanmadan, politik cinayetler aydınlığa kavuşturulmadan, çetelerin kirli ilişkileri dağıtılmadan, Çatışmalara neden olan sorunlar için, barışçıl demokratik bir çözüm yolunda adım atılmadan, cezaevlerindeki tecrit politikalarından vazgeçilmeden gerçek bir demokrasiden söz edilmesi imkânsızdır.
Farklılıkları inkar ederek, milliyetçiliği kaşıyarak, demokrasi ve emek güçlerine saldırarak ülkenin demokratikleşebileceğini sananlar yanılıyorlar..     

       
Tüm milliyetçi kışkırtmalara rağmen Türkiye'de güçlü bir demokrasi potansiyelinin olduğunu biliyoruz. Biz emekçiler olarak, yeni nesilleri yetiştiren aydınlar olarak çocuklarımızın, öğrencilerimizin dilleriyle, kültürleriyle, renkleriyle, isimleriyle ayrımcılık yapamayız. Halkımızın içerisine de ayrımcılık sokanlara karşı Türk, Kürt, Arap, Çerkez, Laz kardeşliğini örmeli ve demokrasi cephesini birleştirmeliyiz. 
 Kardeşlerim;     Ülkemizde laisizm sorunu politikaya alet edildiği kadar, emekçileri de bölmek için kullanılıyor. Türkiye halkı olarak 80 yıldır çözülmeyen laisizm sorununu halka dayanarak ve demokrasi temelinde çözmek zorundayız. Gericilik, hurafecilik, 12 Eylül'den bugüne okullarımızı tarikat eğitim yerleri haline getiren anlayış darbecilikle birlikte başladı. Bunun mimarı darbeciler oldu.

            Biz din ve vicdan özgürlüğünü savunuyoruz. Din ve devlet işleri birbirinden ayrılmalıdır diyoruz. Gerçek laiklik, halk yönetimine dayanan, demokrasi anlayışı ile birleşmiş emekçilerin birliğiyle gerçekleşen bir çözümle mümkün olabilir.

KARDEŞLERİM DEĞİŞTİREBİLİRİZ! ÇÜNKÜ ÇÖZÜM ELLERİMİZDE;
Eşit, özgür, laik, bağımsız ve demokratik bir Türkiye hayal değil!

             Bu ülkenin emekçileri; Savaş, işgal ve ölüm, Yoksulluk ve yolsuzluk, Gerici, ırkçı ve şoven politikalar, Kölelik yasaları, hak gaspları, Sözleşmeli, iş güvencesiz, sosyal hakları olmayan çalışma yaşamı, Esnek ve kuralsız çalışma, İşyeri huzurunu bozan ayrıcalıklı-ayrımcı politikalar, Cinsiyetler arasında eşitsizlikler, Performansa dayalı ücretlendirme, Emekçileri birbirine düşüren rekabet yasaları İSTEMİYOR!

            Bizler;  Düşünce ve ifade özgürlüğünün önündeki engellerin kaldırılmasını, Halkların eşit, özgür, bağımsız, demokratik bir Türkiye’de bir arada yaşamasını,  Haklarımızın ve özgürlüklerimizin güvence altına alınmasını, Toplusözleşmeli, Grevli Sendikal Hak ve Özgürlüklerimizi Kullanmak İSTİYORUZ!

- Ülkemizde ve bölgemizde barış ve kardeşlik güçlendirilmelidir. Sorunların diyalog ve barışçıl çözümü için, bütün taraflar sorumlu davranmalıdır.

- Her alanda tam bir demokratikleşme sağlanmalı, demokratik hukuk devleti önündeki yasal ve uygulamadan kaynaklı engeller kaldırılmalıdır.

- Örgütlenme ve düşünce özgürlüğünün önündeki engeller kaldırılmalıdır. Herkesin düşüncesini özgürce ifade edebilme, yaşama, çalışma ve eğitim özgürlüğü genişletilmelidir. Siyasetin katılımcı ve çoğulcu bir yapıya kavuşabilmesinin ve örgütlü toplumun yolu açılmalıdır.

- Sendikal hak ve özgürlükler önündeki tüm engeller, bütün anti-demokratik hükümler kaldırılmalı, demokratik bir çalışma

düzeni kurulmalıdır.

- Kamu emekçilerinin toplu sözleşmeli ve grevli sendikal hak ve özgürlükleri ile siyaset yapma haklarının önündeki engeller kaldırılmalı, kamu emekçilerine yönelik baskı ve sürgün politikalarından vazgeçilmelidir.

- IMF ile yapılan bütün anlaşmalar iptal edilmeli, borçlar yeniden yapılandırılmalıdır.

- Özelleştirmeler ve kamu hizmetlerinin küçültülmesi girişimleri derhal durdurulmalı, eğitim, sağlık ve sosyal güvenliğe ayrılan paylar artırılmalıdır.

- Kayıtdışı ekonomi kayıt altına alınmalı; Asgari ücret insanca yaşayacak bir düzeyde belirlenerek, vergi dışı bırakılmalıdır. Kamu çalışanlarına yönelik tek yanlı ücret politikalarından vazgeçilmelidir. Adil bir vergi reformu derhal yapılmalıdır.

- İşsizlik sigortası kapsamında olmayan işten çıkarılan işçilerin zorunlu giderlerini karşılamaya yönelik olarak “Dayanışma Geliri” uygulanmalı, ayrıca elektrik, su, yakacak, kira gibi ödemeleri belirli bir süre kamu bütçesinden sağlanmalıdır.

- Çocuk işçiliği ve istismarına, çalışma yaşamındaki her türlü ayrımcılığa son verilmelidir. Engellilere hayatın her alanına daha fazla katılma olanağı yaratılmalıdır.

- Kamu kurum ve kuruluşlarının personel ihtiyaçları bekletilmeden giderilmeli, emekli olanların yerine derhal yeni personel istihdam edilmelidir.     
Herkese iş ve güvenceli çalışma hakkı için, insanca yaşanacak ücret için, düşünce, basın, örgütlenme özgürlüğü için, barış, eşitlik ve kardeşlik için Türk-İş, DİSK, Kamu Sen ve KESK tarafından gerçekleştirilecek 26 Mayıs’ta  bir günlük uyarı grevimizin başarıya ulaşması için bugünden sizlere çağrıda bulunuyoruz.

TEKEL direnişinin önemli özelliklerinden biri de toplumun hemen tüm ezilen kesimleri içinde, sermaye ve hükümetinin saldırılarına karşı mücadeleyi teşvik etmesi, mücadele eğilimine güç vermiş olmasıydı. TEKEL direnişi hem ondan güç alan, hem de ikinci bir direniş alanı oluşturarak ona güç veren Çemen Tekstil işçilerinin grev ve direnişi, kararlı ve birleşik bir direnişle saldırıların püskürtülebileceğini göstermekle kalmadı, bu fikre, umudu kırık geniş kesimler açısından dahi inandırıcılık kazandırdı. Uyuyanlar irkildiler; toplumun sömürülen ve ezilen kesimlerinin öfke, istek ve duyguları dile getirildi. “Bu memlekette bir şey değişmez” diyenler, “İyi, yeni ve güzel şeyler oluyor” demeye başladılar. İşte 26 Mayıs 2010 grevi bu direnişlerin devamı olmalıdır. Haklı mücadelemiz için bir arada yürümek bir arada olmak zorundayız. Hepinizi 1 Mayıs tertip komitesi adına sevgi ve saygıyla selamlıyor, hepimize kolay gelsin diyoruz. 1 Mayıs 2010.

 
 
TÜRK-İŞ, DİSK, HAK-İŞ, KESK, T.KAMU SEN, MEMUR-SEN, TMMOB, ADANA TABİP ODASI adına

                                                                                                                      
    Güven BOĞA
   1 Mayıs Tertip Komitesi Başkanı   

Yoksulluğun, işsizliğin, göçün, eğitimsizliğin, fuhuş’un, uyuşturucu kullanımının, aile içi ve toplumsal şiddetin, namus ve töre cinayetlerinin pençesinde kıvranan annelerimizi, anneler günü ile avutmak mümkün mü?

BASINA VE KAMUOYUNA

 Her yıl Mayıs ayının ikinci Pazar günü kutlanan anneler gününde annelik bir yandan tüketim kültürünün aracına dönüştürülürken, diğer yandan da toplumsal, ekonomik ve politik bağlamlarından koparılıyor.

Kadınlar ve Anneler Eşitsiz Bir Dünyada Yaşıyorlar

 Dünyanın her yanında kadınlar, kadın oldukları için ayrımcılığa uğruyorlar; şiddet görüyorlar. Her geçen gün dünyamızda zenginlerle yoksullar arasındaki uçurum büyüyor. Ama dünyanın her yerinde yoksulların en yoksulu kadınlar ve milyonlarca kadın okuryazar değil. Her yıl yüz binlerce kadın önlenebilir sağlık sorunlarından dolayı yaşamını yitiriyor. “Namus”, aşk ya da ihtiras adına işlenen cinayetlere kurban gidiyorlar.

 Yoksulluğun, işsizliğin, göçün, eğitimsizliğin, fuhuş’un, uyuşturucu kullanımının, aile içi ve toplumsal şiddetin, namus ve töre cinayetlerinin pençesinde kıvranan annelerimizi, anneler günü ile avutmak mümkün mü?

 Ülkemizde kadınların yarısından fazlası aile içi şiddete maruz kalmaktadır ve aile içi şiddete maruz kalan kadınların yarısından fazlasında da intihar eğilimi görülmektedir.

 Savaşın şiddetini iliklerine kadar yaşayan bir anneyi hangi kapitalist tüketim ürünü mutlu edebilir? Bu nasıl bir iki yüzlülüktür?

 Savaşlarda çocuklarını yitiren anneler her dilden ağıtlar yakıyorlar. Çağımızı kuşatan milliyetçilik, ırkçılık ve militarizm kadınların bedenlerini de birer savaş alanına çevirdi.

 Aile içinde kadının ikincil statüsü, erkeğin emirlerine itaat etme ve saygı gösterme yükümlülüğü, erkeğe hizmet sorumluluğu toplumsal bir gerçeklik olarak varlığını etkin bir şekilde sürdürürken anneleri yapay bir günle mutlu etmek mümkün mü?  

 Ülkemizde cennet annelerin ayaklarının altına serilir. Ama öte yandan da kadınların akıllarının kısa olduğu söylenir.

 Kadınlara seçme ve seçilme hakkının en erken verildiği ülkelerden biri olmakla övünülen ülkemizde kadınların parlamentodaki temsili içler acısıdır. Kamu kurum ve kuruluşlarının üst yönetimlerinde kadınlar yok denecek kadar azdır.

Kadın ve çocuk emeği sömürüsünün hiçbir sınır tanımadığı bir dünyada bütün sorunlardan arınmış bir “annelik” hali düşünülemez!

 Ülkemizde Çalışan kadınların sektörler arasındaki dağılımına baktığımızda ise yaklaşık dörtte üçü (%72) tarımda, %10’u sanayide, %18’i hizmetlerde olduğunu görüyoruz.

 . 6 milyon çalışan kadının yalnızca %18,7’si sosyal güvenlik kapsamındadır. Tarım sektöründe çalışanların sadece yüzde 4’ü sosyal güvenlik kapsamındadır. Kentlerde ise çalışmak isteseler bile yeterli istihdam olanağı bulamazlar.

 En temel insan hakkı olan eğitimin, sağlığın ve sosyal güvenliğin paralı hale getirildiği, zenginle yoksul arasındaki uçurumun çığ gibi büyüdüğü bir ülkede anneleri bir günle mutlu etmek mümkün mü?

 Çalışan kadınların önemli bir kısmı anne olduklarında işlerinden ayrılmak zorunda kalırlar. Devlet kreş konusunda sorumluluğunu yerine getirmiyor. Bu bedelini ise anneler ödemektedir. Çünkü ülkemizde çocuk bakımı hala kadın işi olarak görülmektedir.

 Çalışan kadınlar çoğunlukla süt izinlerini kullanamıyorlar. Nitekim eğitim işkolunda çalışan annelerin bu haklarını kullanmaları okul müdürlerinin insafına bırakılmıştır.

 Ülkemizde kadınların yüzde 20’ye yakını halen okuryazar değildir. Ve okul çağına geldiği halde okula gönderilmeyen kız çocuklarının oranı yüzde 12’yi geçmektedir.

 Ülkemizde dünyaya gelen her bin bebekten 15.2’si daha doğar doğmaz yaşamını yitirmektedir.

 Zorunlu göç nedeniyle, şehirlerin varoşlarında yoksulluğa ve yoksunluğa mahkum edilen milyonlarca kadın yaşama mücadelesi vermektedir.

 Antidemokratik uygulamaların her geçen gün tırmandırıldığı, çocuklarının çatışmalarda öldüğü, sokaklarda linç edildiği bir dünyada, çocuklarının yaşam ve geleceği kaygısını yaşayan anneleri “anneler günü” ile avutmak mümkün mü?

 İnsanın metalaştırılmasını, rengine, cinsiyetine, dinine, diline, göre ayrılmasını, düşmanlık siyasetini kabul etmiyoruz.

Bunun için:

 •Cins ayırımcı yasaların ve uygulamaların ortadan kaldırılmasını, çalışma yaşamına eşitlik, iş güvencesi ve sosyal güvence getirilmesini,

 •Kadının ev içi üretimin görünür kılınması yönünde politikalar geliştirilmesini,

 •Eşit, parasız ve nitelikli eğitim ve sağlık ve sosyal güvenlik olanaklarının yaratılmasını,

•En az 50 çalışanın bulunduğu işyerlerinde ve 50’den az çalışanın bulunduğu işyerleri için çalışma alanına yakın ortak bebek bakım üniteleri ve kreşlerin açılmasını,

 •Doğumdan dolayı ücretsiz izne ayrılan kamu çalışanı kadınların, izinde geçen sürelerinin emekli keseneklerinin devlet tarafından ödenmesini ve emeklilikten sayılmasını,

 Eğitimde cinsiyetler arasında eşitliği sağlamaya yönelik etkili mekanizmaların geliştirilmesini,

İLO’nun “Aile Sorumlulukları Olan Kadın Ve Erkek İşçilere Fırsat Ve Davranış Eşitliği Sağlanması”na ilişkin 156 sayılı sözleşmesinin, “Annelerin Korunmasına” ilişkin 183 sayılı sözleşmesinin ve 191 sayılı önerisinin ülkemiz tarafından onaylanması ve uygulanmasını istiyoruz. Saygılarımızla. 8.05.2010

Eğitim Sen Adana Şube Yönetim Kurulu adına

Güven BOĞA

Şube Başkanı

İlimizde 26 Mayıs Grevi Çukurova Üniversitesinde Saat: 09.00 Eğitim Sen, SES ve  DİSK- Dev Sağlık İş ortak açıklama yaptıktan sonra Eğitim Sen Üyeleri İsmet İnönü İlköğretim Okuluna Bu İşyerinde GREV var pankartı asarak basın açıklaması gerçekleştirmişlerdir, Saat:11.00'de BES Adana şubesi SGK önünde Basın açıklaması ve Saat:11.30'da Eğitim Sen Önünde Toplanan Demokratik kitle örgütleri siyasi partiler Atatürk caddesi ve gazipaşadan yürüyerek Uğur Mumcu meydanında Hastaneler Kavşağından yürüyüşe katılan SES, DEv Sağlık İş Adana Tabip Odasıyla kortej birleştikten sonra basın açıklaması gerçekleştirilmiştir. Ortak basın açıklaması KESK Dönem Sözcüsü ve Eğitim Sen Şube Başkanımız Güven BOĞA tarafından okunmuştur. Açıklamanın ardından halaylar çekildikten sonra eylem sona ermiştir. Yürüyüşlere toplam 1200 kişi katılmıştır. 

Eylem Fotoğrafları İçin Tıklatın

GÜVENCESİZLİĞE VE ESNEK ÇALIŞMA UYGULAMALARINA KARŞI GREV’DEYİZ!

Bizler, daha dün Zonguldak’ta toprağın altında kalan maden işçileri için; iş için; ekmek için; güvenceli çalışma koşulları için; özgürlük için; demokrasi için; baskısız, insan onuruna yaraşır bir yaşam için birlikteyiz. Haklarımız ve özgürlüklerimiz için dayanışma içindeyiz. Adalet, eşitlik, demokrasi ve sendikal haklarımız için omuz omuzayız.

Bugün ülkemizde emekçilerin yarısı kayıt dışında, kuralsız, güvencesiz çalışıyor. Esnek çalışma biçimleri kural haline geliyor, 4-C, 4-B, 50-D uygulamalarına, kölelik düzenine mahkum ediliyor. Sendikasızlaştırma yaygınlaşıyor, sendikal örgütlenmenin önüne engel üzerine engel çıkarılıyor. Örgütlenen emekçiler işten atılıyor. Başta madenler ve tersaneler olmak üzere, iş kazası adı verilen cinayetler önlenmiyor, önlenemiyor.

 Biz özgürlük, eşitlik, barış ve demokrasi istiyoruz. Maden kazalarının “kader” olarak görülmediği bir ülke istiyoruz. Yarınlarımıza güvenle bakmak için işsizliğin ve yoksulluğun kökünün kazınmasını istiyoruz.  Tüm emekçilerin grevli toplu sözleşmeli sendikal haklarının anayasal güvenceye kavuşturulduğu bir ülke için sesimizi yükseltiyor, özgürlükten, eşitlikten, barış ve demokrasi taleplerimizden geri adım atmayacağımızı haykırıyoruz.

Biz, sokaklarında linç çetelerinin hüküm sürdüğü bir ülke, ırkçı, ayrımcı, şoven, cinsiyetçi ideolojilerin kuşattığı bir devlet istemiyoruz.

Biz, üretenlerin, emekçilerin açlığa, işsizliğe, sefalete itildiği, örgütlenmeye çalışanların baskı gördüğü, hak arayanların şiddete maruz kaldığı bir ülke istemiyoruz.

Biz, emekçilerin % 41’inin güvencesiz, kayıt dışı çalıştırıldığı, özelleştirmelere maruz bırakıldığı, taşeron sistemi adı altında kölelik ücretlerine zorlandığı, 10-12 saat çalışma saatlerinin normal görüldüğü bir ülke istemiyoruz.

Biz, milyonlarca emekçinin insanlık dışı bir asgari ücret dayatması altında yaşadığı, eğitim ve sağlık hizmetlerinin paralı hale getirildiği, emeklilerin geçim sıkıntısından bezdirildiği bir ülke istemiyoruz.

Biz, tüm yasa ve uygulamaların sermayenin talepleri etrafında şekillendiği, her şeyin para ve piyasa mekanizmalarına terk edildiği bir ülkede yaşamak istemiyoruz.

Biz;

Başta 4-C olmak üzere güvencesiz, kuralsız, esnek tüm istihdam uygulamalarından vaz geçilmesini ve bu alandaki yasal düzenlemelerin değiştirilmesini; İş güvencesinin çalışma yaşamında temel bir hak olarak uygulanmasını; Geçici işçiliği bir kölelik düzeni olarak yaygınlaştıran ve kamuoyunda “kiralık işçilik” olarak bilinen düzenlemenin yasalaştırma girişimlerinden tümüyle vaz geçilmesini; Taşeronlaşma girişimlerine son verilmesini istiyoruz.

Çalışma hayatını düzenleyen yasaların ILO normlarına uyarlanmasını; Çalışanların örgütlenmesi önündeki engellerin kaldırılmasını; Kamu çalışanlarının grevli, toplu iş sözleşmeli sendika hakkının güvence altına alınmasını istiyoruz.

Avrupa Sosyal Şartı’nın örgütlenme ve toplu pazarlık hakkını düzenleyen  5. ve 6. maddelerine konulan çekincenin kaldırılmasını istiyoruz.

·         Kıdem tazminatı hakkını ortadan kaldıracak her türlü yaklaşımdan vaz geçilmesini istiyoruz.

·         İşçilere ait olan İşsizlik Sigortası Fonu’nun amacı dışında kullanılmamasını istiyoruz.

·         Kriz fırsatçılığı yapılarak emek haklarının gaspedilmemesini istiyoruz.

·         Asgari ücretin “insanca yaşamaya yeterli ücret” olarak belirlenmesini istiyoruz.

·         Çalışma hayatının sözleşme biçimleri, çalışma süreleri ve ücret yönünden insan onuruna yakışır iş temelinde düzenlenmesi için gerekenlerin yapılmasını istiyoruz.

·         İş sağlığı ve güvenliği önlemlerinin iş cinayetlerini de önleyecek şekilde yasal güvenceye kavuşturulmasını istiyoruz.

·         Sağlık hakkının temel insan hakkı kapsamında değerlendirilerek uygulamadaki katılım ve katkı payından vaz geçilmesini istiyoruz.

·         Hükümetin çalışma hayatıyla ilgili tüm konularda sendikaların görüş ve önerilerini dikkate almasını ve bu doğrultuda etkin girişimde bulunmasını istiyoruz.

·         Uygulanacak ekonomik politikaların sermayeye kaynak aktarımı yerine emekçiler için istihdam yaratacak yatırımlara yönlendirilmesini istiyoruz.

İşte bu yüzden bugün GREV’deyiz.

Özgür, eşitlikçi, barışçı demokratik bir ülkede yaşamak, çocuklarımıza onurlu bir gelecek sunmak için bugün GREV’deyiz!

Yaşasın 26 Mayıs Grevimiz

Yaşasın Emek, barış ve demokrasi mücadelemiz!

DİSK - KESK - ADANA TABİP ODASI - TMMOB

Kurumlar Adına KESK Adana Şubeler Platformu Dönem Sözcüsü

Güven BOĞA

Eğitim Sen Adana Şube Başkanı